|
||||||||
Christopher J. (Chris) “Bad News” Barnes, zanger, harmonicaspeler, performer, acteur, schrijver, regisseur, componist, (homo) clubeigenaar en… startte zijn carrière op zeventienjarige leeftijd als opener (lees: improvisator) in Terry Dunnes’ legendarische NYC Blues club Tramps, waar op basis van originele blues nummers én op vraag van het publiek, geïmproviseerd werd. Barnes opende er voor Koko Taylor, Pinetop Perkins en Hound Dog Taylor en was de protegé van harmonica legende “Big Eyes” Willie Smith. Chris Barnes geraakte bevriend met Otis Blackwell, componist (Elvis, Jerry Lee Lewis) en eigenaar van het Fever Label, bij wie hij een contract tekende. Na zijn verhuis naar Chicago, vervoegt Barnes de Famed Second City Comedy Troup. In 1984, in het jaar van de presidentverkiezingen, schrijft hij “The Prez Rap”, een satirisch nummer dat hij opnam met Dave Mason (Traffic). Na rondzwervingen in Hollywood en L.A. en na een succesvolle tv-carrière, keert hij terug naar zijn eerste liefde, de Hokum Blues. Na ‘90 Proof Truth’ [2015] was ‘Hokum Blues’ [2017] het tweede soloalbum van Chris Barnes. Barnes covert er veertien nummers van Tampa Red en de Hokum Boys, die ook bekend zijn als gitarist Tampa Red (1904-1981), pianist Georgia Tom aka Thomas A. Dorsey (1899-1993) & zanger Big Bill Broonzy (1893-1958). De nummers maken deel uit van het Hokum blues genre, waarbij “Hokum” refereert naar blues songs met (humoristische) vulgaire verwijzingen (naar seksuele praktijken, prostitutie en homoseksualiteit), die in einde jaren ’20 en begin jaren 30’ erg populair waren. De songs zorgden in de periode van de “Prohibition” (het Amerikaanse alcohol verbod) voor de nodige spanningen en immoraliteit. Nieuw is zijn recent ‘Live’ album, waarvan de opnames gebeurden op de “Legendary Rhythm & Blues Cruise #32”. Naast zijn backingband (Sandy MacDonald: piano, A.J. Pappas: bas & Matt Scurfield: drums) waren Gary Hoey (lead gitaar) & Steve Guyger (harmonica) zijn gasten. Producer was Tony Braunagel. Op de setlist van die avond stonden enkel covers, blues klassiekers als Willie Dixon’s “You Can’t Judge a Book By the Cover” en “Hoochie Coochie Man”, Don Nix’ “Going Down”, Barnes’ parody op “Hungry & Horny” (de twee resterende “emoties” van iedere man), Hudson Whittaker’s “It’s Tight Like That” en “It Hurts Me Too”, George Thorogood’s “I Drink Alone” en (mag er ook wat soul zijn?) “Raise Your Hand” (om de blazers -Mark Early: sax & Doug Woolverton: trompet- én de backing zangeressen nog eens in de spots te zetten). Samengevat een feestje, dat alleen maar slagen kan. ‘Live’ van Chris “Bad News” Barnes, gezien de setlist, een wat voorspelbaar feestje, wat voor cruisers waarschijnlijk geen bezwaar moet geweest zijn. Eric Schuurmans
Album track list: Album line-up: Discography Chris “Bad News” Barnes: |
||||||||
|
||||||||